مهربانی و دلسوزی فقط برای افراد پایینتر از خودمان

یک نکته ای چند وقتی است که توی ذهنم است و خواستم امروز در موردش بنویسم. ابتدا بگم که مهربانی و دلسوزی به هر نوع و شکلی خوب و مورد قبول است. ولی یک نکته عجیب و غریب در عادات ما وجود دارد...

 

غالبا ما رفتار صحیح و درستی با هموطنان خود نداریم. مثالهای خیلی زیادی هست مثل رانندگی کردن ما، زیرآب زنی های ما، پاچه خواری و ...

حتما همه ما می تونیم موارد بسیار زیادی را از رفتار غیر مهربانانه با سایرین مثال بزنیم ولی خیلی جالبه که برای افرادی که بدبخت تر از خودمان هستند دل می سوزانیم . شاید بگید خب مسلمه که برای افراد ضعیف تر از خود باید دل سوزاند و با ایشان مهربان باشیم. ولی اشاره من به بحث دیگری است.

اگر دقت کنید ما برای افرادی که در حتی ادای بدبختی را هم در میاورند راحت دل می سوزونیم و کمتر آزارشان می دهیم. خوب یادمه که قدیما افراد دارایی خود را از یکدیگر مخفی می کردند و وقتی به همدیگه می رسیدند همیشه می نالیدند.

بعنوان مثال اگر حس کنیم فردی بدون نیاز به ما به زندگی خودش می رسه و مشکلی نداره یه حس ناخوب می گیریم ولی وقتی قشنگ بدبخت باشه ، برای ارضای حس مهربانی و دلسوزی هم شده، مورد مهربانی قرارش می دهیم.

 

مخلص کلام اینه که آدم آدم است و احترام و مهربانی و دلسوزی نسبت به همنوع بسیار خوب است . دلسوزی و کمک به ضعیفان هم عالی است. ولی این دلیل نمی شود که با سایر افرادی که حس می کنیم ضعیف نیستند و به نوعی بدبخت و نیازمند نیستند حس خوبی نداشته باشیم.